Α) Ανατροπή του Καλλικράτη και των μνημονίων, ο ρόλος της Αυτοδιοίκησης και η αυξημένη ευθύνη της Περιφέρειας για την ανατροπή τους.
Β) Το ζήτημα των διεκδικήσεων – καταπατήσεων (7.200 στρ) που αφορά αρκετούς δήμους της Δυτικής Αθήνας (Πετρούπολη – Περιστέρι – Χαϊδάρι), αλλά και της Δυτικής Αττικής (Ασπρόπυργος – Άνω Λιόσα) και βέβαια το Ποικίλο Όρος. Το θέμα αυτό έχει απασχολήσει τις κοινωνίες της Δυτικής Αθήνας εδώ και δεκαετίες και έχει τις ρίζες του στον προηγούμενο αιώνα.
Και ενώ με τους αγώνες των κατοίκων, φορέων και δημοτικών αρχών στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας διαφαινόταν μια αχτίδα φωτός, οι τελευταίες εξελίξεις (Απόφαση Αρείου Πάγου 2013, η οποία αναγνωρίζει ως ιδιοκτήτες ιδιώτες έκταση 80 στρ. στο Ποικίλο) αλλά και η συνολική πολιτική όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων αλλά και της σημερινής με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων εκτάσεων, δημιουργούν ένα αρνητικό πλαίσιο που ενθαρρύνει τους διεκδικητές της τεράστιας αυτής δημόσιας δασικής έκτασης.
Στις 22 Μάρτη υπάρχει δίκη από τη Μονή Λαμίας, (ένας από του βασικούς διεκδικητές) για την ιδιοκτησία 7.200 στρεμμάτων. Να θυμίσουμε ότι 1.023 στρέμματα τους είχαν δοθεί από το Υπ. Οικ. . Το 2004 και μετά από αγώνες (κινητοποιήσεις, παρέμβαση στη Βουλή, συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, δικαστικές διώξεις) η Απόφαση αναιρέθηκε από το Υπ. Οικ. το 2007 .
Τονίσαμε την αναγκαιότητα άμεσα ο Αντιπεριφερειάρχης να διοργανώσει μια μεγάλη σύσκεψη με όλους τους ενδιαφερόμενους (δημοτικές αρχές, ΑΣΔΑ, δημοτικές παρατάξεις, ενώσεις γονέων , πολιτιστικούς – αθλητικούς συλλόγους, πρωτοβουλίες ενεργών πολιτών κλπ) ώστε να οργανωθεί με τον καλύτερο τρόπο η αντίστασή μας και η καλύτερη δυνατή ενημέρωση και κινητοποίηση των κατοίκων της Δυτικής Αθήνας και της Δυτικής Αττικής. Η επιτροπή αυτή του αγώνα και της διεκδίκησης θα πρέπει να έχει στόχο τη νομοθετική ρύθμιση κατοχύρωσης της εν λόγω δημόσιας περιουσίας.
Το θέμα αυτό είναι πρωτίστως πολιτικό και η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να ενεργήσει ώστε επιτέλους αυτή η περιοχή να χαρακτηριστεί ως δημόσια και δασική.
Γ) Το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων με σημείο αιχμής το ΧΥΤΑ Φυλής.
Εδώ και πέντε δεκαετίες έχουμε ζήσει τη φρίκη της χωματερής Άνω Λιοσίων και τη μετεξέλιξή της σε ΧΥΤΑ Φυλής. Το νέο υπό αναθεώρηση ΠΕΣΔΑ παρά την υιοθέτηση ενός νέου μοντέλου διαχείρισης με διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση, κομποστοποίηση και κατάργηση των διαγωνισμών του ΣΔΙΤ , εν τούτοις διατηρεί τη λειτουργία του ΧΥΤΑ Φυλής, ενώ προβλέπει αναβάθμιση και επέκταση του ΕΜΑΚ Φυλής για επεξεργασία σύμμεικτων που δε θα διαλέγονται στην πηγή.
Αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι βραχυπρόθεσμο χρονοδιάγραμμα για το οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής (με την ολοκλήρωση της β΄φάσης) αποκατάσταση της περιοχής και βέβαια ισοκατανομή σε όλη την Αττική στην επεξεργασία των συμμείκτων - για όσα χρόνια θα εξακολουθούν να υπάρχουν σύμμεικτα- με μικρές δημόσιες αποκεντρωμένες μονάδες επεξεργασίας, και όχι επέκταση του σημερινού ΕΜΑΚ.
Η Αντιπεριφέρεια οφείλει άμεσα να πάρει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή προωθώντας μια δημόσια εναλλακτική διαχείριση , προασπίζοντας την υγεία των κατοίκων από τη χρόνια ανεξέλεγκτη μόλυνση του περιβάλλοντος και της περιοχής, αφήνοντας έξω τα ιδιωτικά συμφέροντα εθνικών εργολάβων που χρόνια λυμαίνονται τη διαχείριση των απορριμμάτων.
Δ) Η Αντιπεριφέρεια να συμβάλλει στην ενθάρρυνση της συμμετοχής των πολιτών που τόσο ανάγκη έχουμε στις μέρες μας, καθιερώνοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα συνελεύσεις, συγκεντρώσεις ημερίδες κτλ σε δήμους και γειτονιές ώστε από κοινού με τους πολίτες να συναποφασίζονται τα σημαντικά έργα που έχουν ανάγκη οι κάτοικοι της περιοχής αλλά και να διαμορφώνονται τα μέτωπα προάσπισης και προώθησης των δημόσιων και δημοτικών συμφερόντων.
